Жоўтыя клёны, у фарбах асіны,
Гронкі крывавыя ў вецьці рабіны,
Сіняе неба... Ў начныя часіны
Дождж з дагараючых зор.
Ў травах пажоўклых бліскучыя ніці —
Людзям ніколі танчэйшых ня зьвіці,
Астры астатнія ў садзе – ня рвіце:
Восені гэта убор.
Восень, прыбраўшыся ў кроў і у сонца,
Ў золата – лісьце, ў жамчуг – валаконцы,
Зь ліры сваей здабывае бясконца
Струнаў глухі перабор.
Раняць душу ледзьве чутныя гукі –
Самі сабой апускаюцца рукі, –
Родзяць у сэрцы жальлівыя згукі,
Восені песьню-жальбу.
Родзіцца песьня і ў небыт сплывае
Разам зь лістамі, што клён абтрасае,
З сонцам, што ў чырвані дрэў дагарае,
Зь першаю кропляй дажджу...
1922
|
|
